W roku 1767 Komisja Dobrego Porządku wydała ordynację, która przewidywała jednego prezydenta dla Starej i Nowej Warszawy w miejsce urzędujących dwóch burmistrzów. Nawiązała do niej późniejsza ustawa o miastach uchwalona w trakcie Sejmu Wielkiego. Według niej Prezydent stał na czele jedenastoosobowego magistratu miasta Warszawy. Obierany był spośród członków Rady Miejskiej.

Ignacy Zakrzewski-Wyssogota (1745-1802)
I. (od 16 kwietnia do 25 sierpnia 1792 r.),
IV. (od 17 kwietnia do 3 listopada 1794 r.)
Zwolennik obozu reform. Nie ufając królowi odmówił Poniatowskiemu przyłączenia się do insurekcji Kościuszkowskiej. Ustąpił pod presją targowiczan, a następnie caratu.

Józef Michał Łukasiewicz (?)
II. (od 30 sierpnia 1792 r. do 20 marca 1793 r.),
V. (od 20 listopada 1794 r. do 25 lipca 1796 r.)
W drugiej kadencji sprawował funkcję razem z A. Rafałowiczem (urząd obsadzały dwie osoby). Przed objęciem urzędu działał w Zarządzie Warszawy.

Andrzej Rafałowicz (?)
III. (od 21 marca 1793 r. do 17 kwietnia 1794 r.),
V. (od 20 listopada 1794 r. do 25 lipca 1796 r.)
W drugiej kadencji sprawował funkcję razem z J. M. Łukasiewiczem (urząd obsadzały dwie osoby). Bankier i kupiec; wrogi wobec Powstania Kościuszkowskiego.

Franz Schimmelpfennig von der Oye (?)
VI. (od 25 lipca 1796 r. do 23 kwietnia 1799 r.)
Mianowany przez pruskiego zaborcę, który przejął Warszawę od władz rosyjskich. Warszawa została zdegradowana do roli niewielkiego, nadgranicznego miasta.

Friedrich Georg Tilly (1742-1811)
VII. (od 23 kwietnia 1799 r. do 27 listopada 1806 r.)
Pruski oficer; w 1794 r. oblegał Warszawę, później układał się z Suworowem w sprawie przejęcia miasta przez władze pruskie.

Joachim Moszyński (?)
VIII. (od grudnia 1806 r. do 21 lutego 1807 r.)
Mianowany przez Napoleona wraz z utworzeniem Księstwa Warszawskiego. Działacz niepodległościowy, bliski współpracownik Tadeusza Kościuszki.

Paweł Bieliński (?-1807)
IX. (od 17 kwietnia 1807 r. do śmierci 4 lipca 1807 r.)
Wcześniej konsyliarz Komisji Rządzącej. Rozpoczął budowę fortyfikacji praskich, które wg planów Napoleona miały ochraniać miasto przed atakami ze wschodu.

Stanisław Węgrzecki (1764-1845)
X. (od 4 lipca 1807 r. do grudnia 1815 r.),
XII. (od 30 listopada 1830 r. do 26 czerwca 1831 r.)
Wybitny prawnik, aktywny uczestnik Insurekcji Warszawskiej. Ponownie powołany na urząd w Noc Listopadową.

Karol Woyda (1771-1846)
XI. (od 6 stycznia 1816 r. do 30 listopada 1830 r.)
Brał czynny udział w ruchu wolnomularskim. Lojalny, a nawet służalczy wobec władz carskich. W dniu wybuchu Powstania Listopadowego uciekł z Warszawy.

Jakub Ignacy Łaszczyński (1788-1865)
XIII. (od 17 czerwca 1831 r. do 1837 r.)
Nie był zwolennikiem Powstania Listopadowego. Zasłużył się miastu głównie po odwołaniu ze stanowiska prezydenta jako filantrop i wielki organizator.

Aleksander Graybner (1786-1847)
XIV. (od 1837 r. do 9 listopada 1847 r.)
Położył zasługi na polu unowocześnienia i rozwoju gospodarczego miasta. Zorganizował Mennicę, popierał budownictwo murowane, wzniósł pierwszy stały bazar Za Żelazną Bramą.

Teodor Andrault de Langeron (?-1885)
XV. (od 10 listopada 1847 r. do lutego 1862 r.)
Posłuszny i lojalny wobec cara; doprowadził do otwarcia w stolicy portu rzecznego, do zbudowania pierwszych wodociągów (projekt H. Marconiego) i gazowego oświetlenia ulic.

Kazimierz Woyda (1812-1877)
XVI. (od lutego 1862 r. do 15 sierpnia 1862 r.)
Realizował plany rozwoju Warszawy, reorganizacji samorządu, administracji i rozbudowy urządzeń komunalnych. Podjął także budowę pierwszego osiedla dla robotników.

Zygmunt Wielopolski (1833-1902)
XVII. (od 16 sierpnia 1862 r. do 18 września 1863 r.)
Zwolennik ugody z caratem, mianowany przez swego ojca Aleksandra Wielopolskiego wówczas Naczelnika Rządu Cywilnego. Po dymisji ojca musiał złożyć urząd.

Kalikst Witkowski (1818-1877)
XVIII. (od 16 września 1863 r. do 1 października 1875 r.)
Rosyjski generał; podczas Powstania Styczniowego szef Komisji Śledczej na Pawiaku; bezwzględnie egzekwował od mieszczan ogromną carską kontrybucję.

Sokrates Starynkiewicz (1820-1902)
XIX. (od 18 listopada 1875 r. do 6 października 1892 r.)
Rosyjski generał, inżynier, zasługujący na miano warszawiaka. Położył wielkie zasługi dla rozbudowy i uporządkowania miasta. Po ustąpieniu z urzędu pozostał w Warszawie.

Nikołaj Bibikow (1842-?)
XX. (od 6 października 1892 r. do 29 czerwca 1906 r.)
Rosyjski generał, rozbudowywał po poprzedniku wodociągi i kanalizację, zakładał parki i skwery, wybudował Hale Mirowskie, podjął budowę Trzeciego Mostu (Poniatowskiego).

Wiktor Litwiński (?)
XXI. (od lipca 1906 r. do 26 kwietnia 1909 r.)
Zasłynął jako nieudolny prezydent, zaniedbujący sprawy miasta, nadto zamieszany w nadużycia finansowe w magistracie. W 1910 r. wytoczono mu proces w Petersburgu.

Aleksander Miller (?)
XXII. (od 4 września 1909 r. do 4 sierpnia 1915 r.)
Ostatni rosyjski prezydent miasta. Rozbudowywał elektryczną sieć tramwajową, podjął budowę filtrów dla Pragi i wymianę bruków drewnianych na kostkę granitową.

Zdzisław Lubomirski (1865-1943)
XXIII. (od 5 sierpnia 1915 r. do 6 października 1917 r.)
Prawnik, działacz społeczny, utworzył organizacyjne formy samorządu (zależnego od niemieckich władz okupacyjnych); inicjował prace publiczne dla bezrobotnych.

Piotr Drzewiecki (1865-1944)
XXIV. (od 23 listopada 1917 r. do 23 listopada 1921 r.)
Inżynier, przemysłowiec, działacz społeczny. Przed objęciem urzędu radny miejski oraz zastępca prezydenta miasta; inicjator przyłączenia przedmieść do Warszawy.

Stanisław Nowodworski (1873-1931)
XXV. (od 23 listopada 1921 r. do 7 grudnia 1922 r.)
Prawnik, działacz społeczny, członek pierwszej porozbiorowej Rady Miejskiej. Zrezygnował z urzędu po nominacji na sędziego Najwyższego Trybunału Administracyjnego.

Władysław Jabłoński (1872-1952)
XXVI. (od 7 grudnia 1922 r. do 22 czerwca 1927 r.)
Architekt, przed prezydenturą naczelny inżynier Warszawy. Rozwinął przemysł i usługi oraz budownictwo mieszkaniowe na Mokotowie, Żoliborzu, Grochowie i Saskiej Kępie.

Zygmunt Słomiński (1879-1943)
XXVII. (od 7 lipca 1927 r. do 2 marca 1934 r.)
Wcześniej naczelny inżynier Warszawy. Założył Zakład Oczyszczania Miasta, zmodernizował gazownię miejską, organizował akcje czystości miasta i budowy szaletów.

Marian Kościałkowski-Zyndram (1892-1946)
XXVIII. (od 2 marca 1934 r. do 28 czerwca 1934 r.)
Zawodowy wojskowy i polityk. Komisaryczny prezydent miasta; wcześniej radny i prezes Klubu Pracy Gospodarczej w Radzie Miejskiej Warszawy.

Stefan Starzyński (1893-1943)
XXIX. (od 2 sierpnia 1934 r. do 27 października 1939 r.)
Ekonomista. Najpierw prezydent komisaryczny, w 1938 r. wybrany. Rozbudował sieć instytucji społecznych i miejską komunikację. Przywódca walczącej Warszawy we wrześniu 1939 r.

Julian Kulski (1892-1976)
XXX. (od 28 października 1939 r. do 1 sierpnia 1944 r.)
Mianowany przez Niemców Komisaryczny Burmistrz Warszawy. Pełnił tę funkcję, za zgodą i w porozumieniu z ruchem oporu, do sierpnia 1944 r.

Marceli Porowski (1894-1963)
XXXI. (od 5 sierpnia 1944 r. do 2 października 1944 r.)
Ekonomista; w czasie okupacji delegat rządu emigracyjnego na m.st. Warszawę. Mianowany prezydentem miasta w czasie Powstania Warszawskiego; brał udział w walkach.

Marian Spychalski (1906-1980)
XXXII. (od 18 września 1944 r. do marca 1945 r.)
Architekt. Brał udział w pracach nad planem 4-letnim rozbudowy miasta zainicjowanym przez S. Starzyńskiego. Prezydent Warszawy de facto okupowanej wciąż przez Niemców.

Stanisław Tołwiński (1895-1969)
XXXIII. (od 5 marca 1945 r. do 23 maja 1950 r.)
Działacz socjalistyczny i komunistyczny; współzałożyciel i członek zarządu Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej.

Jerzy Albrecht (1914-1992)
XXXIV. (od 23 maja 1950 r. do 14 maja 1956 r.)
Działacz komunistyczny. Pełnił funkcję przewodniczącego Rady Narodowej m.st. Warszawy (w7nbsp;tym okresie nie było stanowiska prezydenta).

Janusz Zarzycki (ur. 1914)
XXXV. (od 14 maja 1956 r. do 17 grudnia 1956 r.),
XXXVII. (od 5 maja 1960 r. do 29 grudnia 1967 r.)
Architekt. Pełnił funkcję przewodniczącego Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy.

Zygmunt Dworakowski (1905-1971)
XXXVI. (od 17 grudnia 1956 r. do 5 maja 1960 r.)
Nauczyciel. Przed objęciem urzędu był radnym. Pełnił funkcję przewodniczącego Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy.

Jerzy Majewski (ur. 1925)
XXXVIII. (od 29 grudnia 1967 r. do 9 grudnia 1973 r.),
XXXIX. (od 13 grudnia 1973 r. do 18 lutego 1982 r.)
Inżynier. W pierwszej kadencji przewodniczący Prezydium Rady Narodowej m. st. Warszawy, w drugiej prezydent stolicy.

Mieczysław Dębicki (1926-2001)
XL. (od 18 lutego 1982 r. do 5 grudnia 1986 r.)
Generał LWP. Prezydent komisaryczny. W okresie stanu wojennego rozwiązał organizacje i związki twórcze.

Jerzy Bolesławski (ur. 1940)
XLI. (od 5 grudnia 1986 r. do 30 stycznia 1990 r.)
Absolwent Politechniki Warszawskiej. Działacz organizacji młodzieżowych i PZPR.

Stanisław Wyganowski (ur. 1919)
XLII. (od 27 stycznia 1990 r. do 5 października 1994 r.)
Ekonomista, urbanista. Mianowany przez premiera, pięć miesięcy później wybrany przez Zgromadzenie Wyborcze Warszawy.

Mieczysław Bareja (1939-2003)
XLIII. (od 5 października 1994 r. do 3 listopada 1994 r.)
Prawnik, historyk, pracownik sądownictwa. Na skutek tarć między ugrupowaniami politycznymi nie zdołał utworzyć Zarządu miasta; został odwołany.

Marcin Święcicki (ur. 1947)
XLIV. (od 3 listopada 1994 r. do 30 marca 1999 r.)
Ekonomista. W 1989 roku uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu jako reprezentant strony rządowej.

Paweł Piskorski (ur. 1968)
XLV. (od 30 marca 1999 r. do 14 stycznia 2002 r.)
Historyk, polityk. Za jego kadencji wybudowano dwa nowe mosty: Świętokrzyski i Siekierkowski.

Wojciech Kozak (ur. 1963)
XLVI. (od 14 stycznia 2002 r. do 18 listopada 2002 r.)
Inżynier telekomunikacji. W samorządzie warszawskim w latach 1994-2004. Od listopada 2002 r. do lutego 2004 r. przewodniczący Rady Warszawy.

Lech Kaczyński (ur. 1949)
XLVII. (od 18 listopada 2002 r. do 22 grudnia 2005 r.)
Prawnik, polityk. Wybrany w wyborach bezpośrednich. Podjął działania antykorupcyjne; doprowadził do otwarcia Muzeum Powstania Warszawskiego. 21 października 2005 r. wybrany na Prezydenta RP.

Od 20 lipca do 2 grudnia 2006 r. funkcję Prezydenta m.st. Warszawy pełnił Kazimierz Marcinkiewicz, wyznaczony przez Prezesa Rady Ministrów.

Hanna Gronkiewicz-Waltz (ur. 1952)
XLVIII. (od 2 grudnia 2006 r.)
Prawnik, polityk. Wybrana w wyborach bezpośrednich. Pierwsza kobieta na tym urzędzie od chwili jego ustanowienia w XVIII wieku. W latach 1992-2000 była prezesem Narodowego Banku Polskiego.